جای خالی دو هنرمند در تیم منتخب تاریخ پرسپولیس

به گزارش مجله سلو بلاگ، محمد قراگزلو،با احترام به همه طرفداران پرسپولیس و احتمالا آن دسته از جوانک های شیفته این تیم که در نظرسنجی سایت نود شرکت نموده و تیم منتخب تاریخ پرسپولیس را انتخاب نموده اند باید بگویم ناصر محمدخانی چیز دیگری است.یعنی اگر من بودم در خط حمله به جای علی دایی و مهدی طارمی دو مهاجم بزرگ تاریخ باشگاه را انتخاب می کردم.اولی زنده یاد همایون بهزادی،سرطلایی محبوب و محجوب که جفای زیادی دید و دیگری ناصر محمدخانی که یک اتفاق تلخ غیر فوتبالی به آن همه محبوبیت فوتبالی اش سایه افکند.

من فوتبال همایون خان بهزادی را ندیده ام اما یقین دارم اگر قرار باشد یازده بازیکن برتر تاریخ باشگاه را انتخاب کنم حتما آن جلو جایی برای او باز خواهم کرد.این را نه به خاطر آن تمبر معروف که 5 سرزن برتر جهان را یکجا جمع نموده بود، نه به دلیل حضور پیروز در تیم ملی و قهرمانی های تاریخ ساز جام تخت جمشید و نه حتی به خاطر هت تریک دربی سال 52 بلکه به خاطر پکیجی از تمام محسنات یک فوتبالیست تمام معنا انتخاب می کنم.

یک فوتبالیست خوشتیپ، تحصیلنموده،متفکر و فوق العاده فنی و توانمند که منش باشگاه شاهین را تا روزی که زنده بود تکرار و تکرار می کرد و حامی آن بود.از زنده یاد همایون بهزادی می گردد سطرها نوشت و با گل های شاعرانه اش همچنان زندگی کرد اما بگذارید از دهه 40 و 50 به دوران جنگ و فوتبالیست های اوورکت پوش آن دهه برسیم.به ناصر محمدخانی؛ اعجوبه ای که تکرار نمی گردد.

فوتبالیستی که مثل یک ماهی قزل آلا در پیچ و تاب رودخانه ای خشمگین دست نیافتنی بود و از دست همه سُر می خورد.مهاجمی که همواره روی پنجه می دوید و مثل برق دریبل می زد و شبیه رعد کوبنده بود.دریبل هایی از جنس و رنگ متفاوت که حتی سال ها بعد نیز مد نشد و به نام ناصر ماند و در خاطر فوتبالی ها ثبت شد.

باور کنید اغراقی در کار نیست.تعارف هم نداریم.به ناصر محمدخانی حتما باید به عنوان یکی از بهترین های تاریخ پرافتخار پرسپولیس نگاه کرد و یک جای ویژه برایش نگه داشت.نمی دانم در آمار گلزنی کجای بهترین های تاریخ باشگاه است یا اصلا در چند قهرمانی سهیم بوده.اصلا چرا باید مهم باشد؟انتخاب ناصر برای این تیم منتخب یک انتخاب بشدت دلی است.کاری به آمار و ارقام ندارد.به جام ها هم نگاه نمی کند.

کافی است به مرور خاطرات فوتبالیست های دهه 60 از ترکتازی های ناصر در زمن حریف توجه کنید.باید سراغ بازیکنان نسل بعد و بعدتر ناصر بروید و از آنها درباره تماشای بازی های او در ورزشگاه آزادی بپرسید.از روزهایی که به قول خودش پرسپولیس کاری می کرد تا کمتر تن تان به آن سکوهای سیمانی بچسبد و قالب آن را بگیرد.از آن شور تمام نشدنی در پا به توپ هایی که برای هر حریف نابود کننده و برای ما لذت بخش و دلربا بود.

بله،ناصر محمدخانی انتخاب من و احتمالا بسیاری از همسن و سال های من و صد البته یک نسل قبل تر از من است که هیچ کدام مان حال حضور در این نظرسنجی های اینترنتی را نداریم وگرنه کیست که آن همه هنر و خلاقیت دلفریب را پاس ندارد و در سایه بنشاند؟