ماجرای پیرمرد و آمبولانس پیاده

به گزارش مجله سلو بلاگ، فرانسیسکو پانچیتو اولاچی صاحب یک آمبولانس زهواردررفته در مرز نوگالس است و به افرادی که قصد دارند خودشان را به آمریکا برسانند، کمک و درمانشان می نماید.

ماجرای پیرمرد و آمبولانس پیاده

به گزارش خبرنگارانو به نقل از الجزیره، فرانسیسکو پانچیتو اولاچی سوار بر یک سوزوکی چهاردر با شیشه شکسته و تایرهای زهوار دررفته تا مرز ایالات متحده آمریکا در نوگالس مکزیک رانندگی می نماید. این پرستار 57 ساله که روپوشی به رنگ آبی روشن بر تن نموده و یک گوشی پزشکی از گردنش آویزان است، به سمت گروه کوچک خانواده هایی که منتظرند در مورد پرونده پناهندگی شان با ماموران رسمی مهاجرت آمریکا صحبت نمایند، حرکت می نماید.

لوردس گونزالس، با پسر و دخترش روی یک روانداز نشسته و دو کیف بزرگ پر از خرت وپرت کنارش است. پانچیتو به گونزالس می گوید که یک پرستار است و می خواهد اگر مشکلی در زمینه سلامتی شان دارند با او در میان بگذارند. بعد می نشیند تا فشارخون زن را بگیرد.

زن 28 ساله به پانچیتو می گوید: به تازگی از ایالت گررو مکزیک به اینجا رسیده؛ ایالتی که به خاطر خشونت تجزیه گردیده است. گونزالس می گوید: مجبور بودم خانه ام را ترک کنم و ادامه می دهد: برخی از مردم نوشته های تهدیدآمیز برایم می فرستادند. به من می گفتند مجبورم بهشان پول بدهم و اگر اطاعت نکنم مرا می کشند. در یکی از این یادداشت ها که گونزالس با خود به همراه آورده، نوشته گردیده است: روزگارت به آخر رسیده.

علاوه بر این، او مدارکی با خودش دارد که نشان دهنده مبالغی است که برای شکایت از این افراد به مقامات رسمی پرداخت نموده است. او می گوید پلیس کمکی به او ننموده و به عنوان یک مادر تنها، پولی برای پرداختن به تهدیدنمایندگان نداشته است. او می گوید: به خاطر بچه هایم فرار کردم.

پانچیتو بعد از آنالیز وضعیت سلامت گونزالس، می گوید: کسی هست که می تواند او را به یکی از پناهگاه ها ببرد که تا وقتی نوبتش بشود آنجا بماند. او می گوید: مجبوری صبر کنی تا نوبتت شود. شاید چند هفته طول بکشد.

این کاری است که ایمانم به من می گوید باید انجام دهم

پانچیتو که اصالتا اهل ایالت باجاکالیفرنیای مکزیک است، در سال 1976 ، زمانی که 16 ساله بود به عنوان گردشگر از مرز رد شد، اما بیش از مدت زمان مقرر گردیده در ویزا و به مدت 30 سال در ایالات متحده زندگی کرد. او سه دختر داشت و به عنوان جوشکار در فونیکس آریزونا زندگی می کرد و مراقبت از سالمندان را هم بر عهده داشت.

او نزدیک دوران بازنشستگی اش بود که یک روز اتومبیلش را به خاطر تخلف متوقف کردند و چون مدرک شناسایی نداشت، در سال 2008 از آمریکا اخراج شد. تقریبا بلافاصله بعد از اخراج، فهمید که با بقیه زندگی اش چه کار می خواهد بکند و به همین خاطر تصمیم گرفت به مهاجرانی که در نوگالس گیر افتاده بودند کمک کند.

پانچیتو در حالی که در خیابان های نوگالس مشغول رانندگی است، می گوید: این کاری است که ایمانم به من می گوید باید انجام دهم

او بعد از اخذ مدرک پرستاری از نوگالس، با تجهیزات پزشکی بر دوش، آغاز به قدم زدن در خیابان های شهر کرد. او سایرین را تشویق می کرد او را لا آمبولانسیا کامینانته صدای نمایند؛ یعنی آمبولانس پیاده.

در سال 2013، یک ون قدیمی خرید و با کمک سازمان های خیریه آمریکا، توانست از آن به عنوان آمبولانس استفاده کند و در موارد اورژانسی، مهاجران و پناهنده ها را به بیمارستان برساند.

او می گوید: در یک برهه زمانی، من اینجا در شهر نقش مکمل اورژانس شهر را داشتم، چون بیمارستان به چنین چیزی احتیاج داشت، اما از این کار دست کشیدم چون می خواستم روی مهاجران تمرکز کنم.

پانچیتو، دو روز در هفته به عنوان افسر پلیس کار می نماید که برای پرداخت کرایه خانه و غذایش کافی است. باقی وقتش را به عنوان یک پرستار داوطلب خدمت می نماید. اما با منابع محدودی که در اختیار دارد، به راه انداختن آمبولانسش در جاده یک چالش همیشگی است. ماه گذشته، گیربکس ماشین خراب شد و در نتیجه حالا با سوزوکی قرضی اش در جاده ها می راند.

اوایل امروز، یک زن باردار پناهنده را به بیمارستان رساند که یک ساعت پیش با اتوبوس به نوگالس رسیده بود و دچار درد زایمان گردیده بود. پانزده دقیقه بعد از رسیدن به بیمارستان، پزشک ها به پانچیتو خبر تولد نوزاد را دادند.

پانچیتو می گوید: درست به موقع رسید و گرنه مجبور بودم همان جا در صف انتظار مبدا ورود و خروج، با چند تا حوله و هر تجهیزاتی که به دستم می رسید، نوزاد را به دنیا بیاورم. می توانید تصورش را بکنید؟.

پانچیتو جاده های پرشیب و محله های فقیرنشین سرازیری تپه را پشت سر می گذارد؛ جایی که خانه ها گلی و رنگ خانه ها پوسیده و از بین رفته است. بعد در مقابل یک مغازه قطعات خودرو توقف می نماید تا برای آمبولانسش یک گیربکس نو بخرد.

او آمبولانسش را نشان می دهد که یک ترک روی شیشه جلو دارد و چند سیم از داشبوردش بیرون زده است. می گوید اسم آمبولانسش را کریستینا گذاشته است: این اسم یکی از دخترهایم است که این روزها به خاطر دروی از من خیلی گریه می نماید. با این کار حس می کنم همیشه کنارم است. بنابراین، سازمان کوچک من پانچیتو و کریستینا نام دارد. مردم اینجا مرا این طوری می شناسند.

همیشه از مهاجران دزدی می شود

در مرکز Kino Border Initiative، سازمانی که در شهرهای مرزی، کمک های بشردوستانه به مردم ارائه می دهد، در حال حاضر، بیش از 100 پناهجو در مرز نوگالس در انتظار به سر می برند. از آوریل سال جاری که دولت ترامپ از اجرای سیاست تحمل صفر خبر داده است، گروه های حقوق بشر از صف های طولانی پناهجویان منتظر در مرزها خبر می دهند. سازمان های مختلف خیریه پناهگاه هایی ساخته اند که پناهجویان می توانند تا سررسیدن نوبت رسیدگی به پرونده شان، آنجا بمانند.

پانچیتو بعد از بازرسی ماشینش به سمت یکی از این پناهگاه ها حرکت می نماید. ساختمانی در بالای تپه که قبلا اردوگاه افراد فقیر محله های اطراف بوده است. در داخل پناهگاه چندین زن وکودک روی تشک های نازک نشسته یا دراز کشیده اند. تلویزیون دارد کارتون نشان می دهد. برای پناهجویان و مهاجرانی که بدون هر گونه تماسی با بیرون در نوگالس ماندگار گردیده اند، شهر می تواند جای خطرناکی باشد. پانچیتو می گوید: این پناهگاه ها فضای امنی برای مهاجران هستند؛ آن ها در اینجا می توانند غذا گرفتن نمایند و زیر یک سقف بخوابند و از دزدان و خلافکاران این ناحیه در امان باشند..

نمی توان دنیا را تغییر داد، اما می توان یک لحظه را عوض کرد

وقتی به مبدا ورود و خروج برمی گردیم، تازه واردها از راه رسیده اند. ایرایدا نیز از گررو آمده است و دو فرزند دارد. وقتی پانچیتو آنها را با خودرواش به پناهگاه می رساند، ایرایدا می گوید قبلا در رستوران کوچکش آشپزی می نموده است: یک روز گروهی با سلاح گرم به رستورانم ریختند و به من گفتن دیگر اجازه ندارم کار کنم و باید از آنجا بروم. ایرایدا آغاز به گریه می نماید و تا زمانی که به پناهگاه برسیم، در سکوت از پنجره ماشین، بیرون را نگاه می نماید.

پانچیتو می گوید: از وقتی از خانواده اش جدا گردیده به دشواری می تواند افسرده نشود. او می گوید: وقتی تنها زندگی می کنی، هیچ کس نیست جواب سوال هایت را بدهد. به همین خاطر گاهی در خودت گم می شوی. او اضافه می نماید: با این وجود، این کاری است که ایمانم به من می گوید باید انجام دهم.

پانچیتو بعد از 10 سال حضورش در نوگالس، می داند هرگز به آمریکا برنمی شود. اما با دشوار گیری های جدیدی که در مورد پناهجویان و مهاجران اعمال گردیده، احساس می نماید انگیزه بیشتری پیدا نموده تا به هر طریق که می تواند به آنها کمک کند: قرار نیست دنیا را تغییر دهی، اما دست کم می توانی لحظه را جور دیگری رقم بزنی.

پریها: مجله گردشگری، خبری، موفقیت، آشپزی و سرگرمی میباشد.

منبع: خبرگزاری ایسنا
انتشار: 14 شهریور 1400 بروزرسانی: 14 شهریور 1400 گردآورنده: sloblag.com شناسه مطلب: 111

به "ماجرای پیرمرد و آمبولانس پیاده" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "ماجرای پیرمرد و آمبولانس پیاده"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید